Það kemur fyrir öðru hvoru að Sjónvarpið okkar sýnir myndir og þætti sem hægt er að horfa á. Einn af þeim þáttum er Út og suður sem Gísli Einarsson stýrir mjög laglega. Í þáttum hans koma oft fyrir persónur sem vel má kalla salt íslenskrar þjóðar.

Um nýliðna helgi ræddi Gísli Einarsson við Þórhall Arason, sem er með dýrfirskt blóð í æðum og getinn í Dýrafirði, að eigin sögn, en fæddur og upp alinn syðra. Bar þar margt á góma úr lífi Þórhalls á árum áður og úr Dýrafirði, einkum Þingeyri, en þar hefur hann verið búsettur s. l. 10 ár. Þórhallur Dýrfirðingur er greinilega maður óvílinn og hispurslaus og hafði Gísli lag á að spyrja hann margra skemmtilegra spurninga sem Þórhallur svaraði oft á athyglisverðan og afar persónulegan hátt. Meðal annars var komið inn á störf Þórhalls við atvinnuuppbyggingu á Þingeyri, Víkingaverkefnið og betri nýtingu á sjávarfangi, en Þórhallur segir forráðamenn fiskvinnslu Vísis þar á stað hafa tekið því verkefni sínu opnum örmum.

Í sambandi við atvinnumálin féllu orð meðal annars í þessum dúr hjá þeim félögum:

Gísli Einarsson:
“Þú segir að uppbyggingin sem átt hefur sér stað komi innanfrá, en ekki eitthvað sem kemur frá því opinbera.”

Þórhallur Dýrfirðingur:
“Vissulega njótum við stuðnings þar, en frumkvæðið kemur frá fólkinu. Ég held að það sé mjög, mjög mikilvægt. Ég held því miður að það sé sumsstaðar verið að leita að einhverjum patentlausnum utanfrá, sem eiga að skapa einhverja atvinnu, stóriðju og þess háttar. Mér finnst það gæfulegra og það felist meiri lífsgæði í því að fólkið byggi sjálft upp sína atvinnu og tækifæri og fái að ráða einhverju um það við hvað það starfar og valkostir verða þá fleiri og fjölbreyttari og mannlífið bara betra og fallegra.”
Svo mörg voru þau orð Þórhalls og miklu fleiri sem hér verða ekki tilgreind. Nefna má í þessu sambandi að það er margföld reynsla fjölda þjóða að gifta þeirra og farsæld í atvinnumálum er hjá smáfyrirtækjunum, sem oft veita mörgum lifibrauð. Og enginn stendur betur í skilum en þau. Aftur á móti er svo hinn sífelldi misskilningur okkar Íslendinga að allt eigi að vera svo stórt og mikið. Þá er líka fallið þess meira þegar illa fer. Hvenær skildu íslenskir stjórnmálamenn átta sig almennilega á þessu?