Björn Pálsson frá Löngumýri (1905 - 1996).

Árið 1990 gaf Forlagið út bókina -Ég hef lifað mér til gamans- eftir Gylfa Gröndal frá Hvilft í Önundarfirði. Þar rekur Gylfi æviferil Björns á Löngumýri og skráir eftir söguhetjunni.

Bók þessi ætti að vera skyldulesning allra þingmanna og fleiri. Hvað ber til þess? Jú, bókin lýsir svo skemmtilegum karakter að unun er að lesa.

Þar ber allt að sama brunni, til dæmis þetta:

„Því er þannig varið með þessar blessuðu stjórnir okkar, að flestir verða fegnir, þegar þær hætta. Fólkið man ekki stundinni lengur hverjir hafa verið ráðherrar og hverjir ekki; þeir þurrkast úr huga almennings á augabragði. Nöfn og ártöl eru að vísu skráð í bækur alþingis, en útilokað er, að nokkurn reki minni til slíks, ráðherrarnir sjálfir eru hinir einu, sem muna eftir þessu. Ég hef oft lýst í vinahópi, hvernig jafnvel bestu menn breytast, þegar þeir verða ráðherrar; þeir reyna að rétta úr hoknum herðum og tylla sér á tá í sífellu, sumir líta jafnvel til himins, eins og helgir menn. Og geispa í tíma og ótíma á þingfundum!“

Það er enginn venjulegur maður sem svo segir:

„Það var líka fjörugt hjá okkur út af nýju lögunum um barnavernd, sem Gylfi Þ. Gíslason ætlaði að setja, hann var svo duglegur að skipa nefndir og láta semja fyrir sig frumvörp, þetta voru stærðar lagabálkar. – Ég minntist á búskapinn í sveitum landsins og hvernig hann ætti að geta gengið, ef gamlir foreldrar yrðu að basla við það einir að mjólka á kvöldin, en stálpaðir krakkar þeirra mættu ekki einu sinni reka kýrnar út fyrir túngirðinguna. Engu var líkara en þeir, sem sömdu þetta dæmalausa frumvarp hefðu átt heima á tunglinu. – Svo máttu unglingarnir ekki elskast, fyrr en þeir væru orðnir 18 ára; það var tveggja ára tugthús, ef þeir gerðust sekir um að fikta við slíkt fyrr. Ég hafði ekkert nema gott um það að segja, að unga fólkið hegðaði sér skikkanlega, en ég gat ekki stillt mig um að spyrja Gylfa, hvort hann ætlaði að passa allar stelpur, þangað til þær væru orðnar 18 ára; og stráka kannski líka!“