Þórður Jónsson, Þórður múrari, var þekktur borgari á Ísafirði um miðja nýliðna öld. Hann fullnumaði sig í múrverki í Danmörku og lauk prófi frá danska meistaraskólanum með konunglegu meistarabréfi. Á útskriftardaginn var hinum nýbökuðu meisturum boðið í konungshöllina, þar sem krónprins Friðrik tók á móti þeim, en hann varð seinna Friðrik konungur níundi. Var boðið upp á snaps og sígar og var glatt á hjalla.

            Þegar krónprinsinn fréttir að Íslendingur sé meðal meistar-anna vill hann fá að tala við hann. Friðrik ávarpar Þórð á ís-lensku, sem hann talaði ágætlega, að sögn Þórðar. Síðan ræddu þeir saman það sem eftir var heimsóknarinnar og hlógu mikið.

            Dönsku meistararnir voru ekki hrifnir af upphefð Þórðar. Ekki bætti úr skák að þeir skildu ekki neitt í neinu. Þegar heimsókninni lauk og komið var út á götu vildu þeir fá að vita hvað þeim Friðriki hefði farið á milli. Það þvertók Þórður fyrir að segja og skildi þar með þeim og fóru Danirnir illir á braut. Engan þeirra sá Þórður eftir þetta og saknaði hann þeirra ekki.

            Undirritaður vann með Þórði árið 1961 og sagði hann honum þessa sögu, ásamt mörgu öðru. Langaði mig mikið til að vita hvað þeim vinunum hefði farið á á milli, en við það var ekki komandi. Þórður sagðist engum hafa sagt frá því. Leyndarmálið færi með honum í gröfina!

            Það verður enginn góður múrari nema þrífa vel verkfærin. Það er frumskilyrði, sagði Þórður múrari eitt sinn við mig. Líka sagði hann að akkorðið (uppmælingin) væri það eina sem ætti að gilda í allri vinnu. Þá fengi slóðinn sitt.

(Sögn Ásgeirs G. Överby).