„Þetta megið þér aldrei gera!“ Vestfirskir sjómenn í blíðu og stríðu. Sýnishorn úr nýju bókinni.
Þegar Eiríkur Kristófersson, skipherra, stundaði nám í Stýrimannaskólanum, leigði hann herbergi hjá Jónu Bergljótu Einarsdóttur Thoroddsen, ekkju Eiríks Eiríkssonar bónda í Efri-Tungu í Örlygshöfn við Patreksfjörð. Hún bjó þar ásamt eldri dóttur sinn, sem Sigrún hét.
Eiríkur segir frá því í bók sinni Eldhress í heila öld, sem Gylfi Gröndal skráði, að dag nokkurn er hann kom heim úr skólanum, hafi hann farið fram í eldhús að fá sé kaffisopa. Þá sá hann hvar stúlka stóð á stól og var að teygja sig upp í skáp.
„Hver skyldi þetta nú vera“, spurði hann sjálfan sig, kippti stelpunni niður af stólnum og heilsaði henni með kossi. Hún brást við hin reiðasta, hleypti brúnum og sagði:
„Þetta megið þér aldrei gera.“
Þá kyssti ég hana aftur og spurð: „Var það þetta sem ég mátti ekki gera?“
Hér var komin yngri dóttir húsfreyjunnar, Jóhanna Eiríksdóttir, og átti það fyrir þeim að liggja að verða lífsförunautar.
Eitt sinn er Eiríkur var nýkominn heim, lá hann uppi í dívan í herbergi sínu. Hurðin stóð í hálfa gátt. Litlu síðar kemur Jóhanna inn til hans. Stundarkorn leið, unz hann heyrði að húsmóðirin læddist að herbergi hans og lokaði hurðinni. Þetta tók hann sem merki þess að henni væri ekki á móti skapi, þótt þau felldu hugi saman, hann og dóttir hennar. Sú gamla var geðrík og hreinskiptin og þegar henni þótti dragast úr hömlu að þau giftu sig, skammaði hún Eirík duglega.