Skarphéðinn Ólafsson - Fæddur 10. október 1946 - Dáinn 13. janúar 2017 - Minning
Hann lést á Sjúkrahúsinu á Ísafirði 13. janúar 2017.
Foreldrar hans voru Ólafur Kr. Þórðarson kennari, f. 1918, d. 2010, og Helga Vigfúsdóttir húsmóðir, f. 1923, d. 2009.
Systkini Skarphéðins eru Kolbrún Ólafsdóttir, f. 1944, og Þórður G. Ólafsson, f. 1952.
Skarphéðinn giftist 14. júlí 1974 Sigríði Margréti Skarphéðinsdóttur frá Þingeyri, f. 5. maí 1948. Foreldrar Sigríðar voru Skarphéðinn Njálsson vélstjóri, f. 1916, d. 2007, og Guðrún Markúsdóttir húsmóðir, f. 1920, d. 2014. Fóstursonur Skarphéðins frá 1974 var Skarphéðinn Rúnar Grétarsson, sonur Sigríðar, f. 14. febrúar 1966, d. 2005. Hans sonur er Konráð Ari, f. 26. desember 1985, fóstursonur Skarphéðins og Sigríðar. Skarphéðinn Rúnar eignaðist einnig dæturnar Lindu Rún, f. 24. júlí 1994, og Berglindi Evu, f. 29. september 1998. Konráð Ari er í sambúð með Hönnu Maggý Kristjánsdóttur og eignuðust þau son 16. janúar 2017. Konráð Ari átti fyrir Natalíu Rún, f. 15. ágúst 2010.
Dóttir Skarphéðins er Elín Kristín, f. 7. maí 1968. Móðir Elínar var Sigrún Bernótusdóttir, f. 1950, d. 1980.
Dætur Elínar eru: a) Sigrún Ceselia, f. 19. október 1991, unnusti Pontus Hjelm, b) Stephanie Rós, f. 5. maí 1993, og c) Saga Felicity, f. 3. apríl 1998.
Skarphéðinn ólst upp í Hrísnesi á Barðaströnd til 14 ára aldurs. Þá fluttust foreldrar hans til Reykjavíkur með stuttri viðkomu á Patreksfirði. Hann stundaði nám við Héraðsskólann í Reykjanesi við Ísafjarðardjúp og varð síðan búfræðingur frá Hvanneyri vorið 1964, aðeins 18 ára gamall.
Næstu árin stundaði hann mest kennslu barna við Barnaskólann í Reykjanesi og ýmsa verkamannavinnu. Hann fór síðan í Kennaraskóla Íslands og útskrifaðist frá Íþróttakennaraskólanum á Laugarvatni vorið 1972. Skarphéðinn gerðist eftir þetta kennari og síðar skólastjóri við Héraðsskólann í Reykjanesi til 1989. Hann var síðan skólastjóri á Reykhólum, Barðastrandarsýslu, í nokkur ár og síðast við skólastjórn á Flateyri við Önundarfjörð fram til vorsins 2012.
Skarphéðinn kenndi líka stuttan tíma í Reykjavík og á Ísafirði. Á sumrin vann hann mest við smíðar, ýmist hjá verktökum eða á eigin vegum.
Útför Skarphéðins fer fram frá Þingeyrarkirkju í dag, 28. janúar 2017, klukkan 14.
_________________________________________________________________________
Minningarorð:
Níels Árni Lund
Það var blandaður hópur og fjölmennur sem hóf nám í Undirbúningsdeild í Kennaraskóla Íslands haustið 1968. Hópurinn skiptist í tvennt; væntanlega handavinnukennara annars vegar og hins vegar þá sem ætluðu sér í Íþróttakennaraskóla Íslands á Laugarvatni og ljúka þaðan íþróttakennaraprófi. Það var sú leið, sem Skarphéðinn, sem hér er kvaddur, hafði valið. Hann hafði þá þegar starfað sem kennari við Héraðsskólann í Reykjanesi við Ísafjarðardjúp, sem var einn af mörgum góðum héraðsskólum landsins og með kennslunni annaðist Skarphéðinn um heimavist nemenda og sá um mötuneytið, auk annars. Skarpi, eins og hann var kallaður af vinum og kunningjum, hafði því reynslu af kennarastarfinu og vissi hvert hann ætlaði.
Hann vakti athygli okkar hinna – nokkuð eldri en flest okkar; hæglátur, kurteis en kómískur í spjalli og tilsvörum – lífsreyndur og bráðmyndarlegur. Það kom af sjálfu sér að eftir honum var tekið.
Að loknu tveggja vetra námi í KÍ þurfti hópurinn að berjast fyrir því að komast inn í Íþróttakennaraskólann, þar sem fram til þessa höfðu nemendur verið valdir þangað sem á einn eða annan máta höfðu vakið athygli í íþróttum.
Með okkar árgangi var þessi hefð brotin. Við héldum því fram að með námi okkar í KÍ ættum við rétt á framhaldsnámi og útskrift frá Laugarvatni og eftir heimsóknir til menntamálaráðherra og viðtöl við aðra ráðamenn gekk þetta upp. Við vorum 20 sem héldum hópinn og Skarpi einn af okkur. Á Laugarvatni bættust 10 nemendur við og þar með var nemendafjöldinn 30 haustið 1971, langt umfram það sem áður hafði verið.
Á Laugarvatni stunduðum við nám til júníloka 1972 er við útskrifuðumst sem íþróttakennarar eftir próf í frjálsum íþróttum, sundi, boltaleikjum, rytmik, gömlu dönsunum að ógleymdum skíðum, ofan á allt annað. Við víluðum ekki fyrir okkur að hlaupa hálfa leið að Geysi og aftur til baka, eða ganga til Þingvalla og hittast að því loknu í mötuneytinu og háma í okkur kjötbollur og velling. Auðvitað þéttist hver hópur við svona nokkuð og þá er eftir að nefna heimavistina þar sem búið var þröngt, gólfin skúruð, skóm raðað, nærföt og sokkar handþvegnir og svo sest niður yfir enska fótboltanum eða í einhverju herberginu og spjallað, rifist og sæst – og síðan boðin góð nótt með kristilegu hugarfari.
Þarna mynduðust (skóla)systkinatengsl sem eru þannig að þrátt fyrir að dreifast um landið og önnur lönd, jafnvel aðrar heimsálfur, eignast fjölskyldur og hittast sjaldan, – þá er til taug sem ekki brestur og hún segir til sín eins og nú þegar einn skólafélaginn fellur frá fyrr en búist var við. Fyrir Skarpa lá að taka að sér kennslu og skólastjórn í þeim landshluta sem hann var runninn frá og hann unni umfram aðra – Vestfjörðunum.
Skarpi hafði átt við heilsubrest að stríða síðari árin en hress var hann í tali og alltaf sami strákurinn. Skarphéðinn var vandaður og góður maður.
Á kveðjustundu minnumst við skólasystkini hans frá ÍKÍ góðs og trausts vinar.
Eiginkonu hans, börnum og fjölskyldunni allri vottum við okkar dýpstu samúð.
Farðu sæll, skólabróðir og vinur. Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Níels Árni Lund
________________________________________________________
Minningarorð:
Hilmar Pálsson og Guðbjörg Skarphéðinsdóttir
Komið er að kveðjustund eins besta vinar míns, samstarfsmanns og svila. Við Skarphéðinn höfum þekkst síðan 1974 þar sem við tengdumst fjölskylduböndum en konur okkar eru systur. Við Skarphéðinn unnum mikið saman við smíðar og viðhald skólahúsa bæði í Reykjanesi, Reykjaskóla og á Reykhólum. Við vorum báðir mikið fyrir íþróttir, enda báðir íþróttakennarar og tókum þátt í íþróttum, svo sem héraðsmóti Djúpverja í Bæjum og fleiru. Skarphéðinn var skólastjóri við Héraðsskólann í Reykjanesi og við Gugga kenndum einnig um sex ára skeið í Reykjanesi og eðlilega var mikill samgangur milli fjölskyldnanna. Við smíðuðum gróðurhús og nýttum jarðhitann til að rækta grænmeti fyrir okkur. Við vorum meðleigjendur á Ísafjarðará og fórum oft þangað að veiða, og komum sjaldnast fisklausir heim. Ég nýt þess enn í dag að þekkja ána mjög vel, en hann kenndi mér hvar best væri að renna fyrir laxinn.
Við Skarphéðinn áttum mjög góð samskipti við stjórnun og kennslu í Reykjanesskóla. Ég man ekki til þess að okkur hafi nokkurn tímann orðið sundurorða á þeim árum sem við þekktumst og störfuðum saman. Skarphéðinn átti einstakt skap og var ljúfasti maður sem ég hef kynnst. Við vorum alltaf vaknaðir snemma og byrjuðum daginn á sundi í lauginni og vöktum síðan nemendur í skólann. Skarphéðinn var einstakur kennari og sama hvaða grein það var og hann var annálaður stærðfræðikennari. Sem skólastjóri var hann afar dáður meðal nemenda sinna, réttsýnn og blíður í viðmóti, en gat samt verið fastur fyrir og hélt uppi góðum og réttlátum aga.
Við tókum þátt í laxeldi á Reykjanesi og tókum við stöð sem Norðurtanginn hafði sett þarna upp, og þá þannig að heitu vatni var blanda við sjó sem dælt var upp í kör og kjörhitastigi fyrir laxinn náð. Þarna lá mikil vinna að baki, en síðan varð stórt óhapp í stöðinni í desember 1987, er við vorum fjarstaddir í jólafríi, og var starfsemi hætt fljótlega og skuldir gerðar upp. En þetta ævintýri okkar og þriggja annarra gaf okkur samt mikla ánægju og líka lax í soðið. Síðar er Skarphéðinn var orðinn skólastjóri á Reykhólum var oft farið í heimsóknir og var glatt á hjalla og margt brallað.
Árið 2003 flutu Sigga og hann til Ísafjarðar, þar sem hann kenndi við Grunnskóla Ísafjarða í tvö ár en gerðist síðan skólastjóri á Flateyri. Það var gott að fá þau aftur og vera saman líkt og í Reykjanesinu forðum. Þegar hann hætti kennslu var hann búinn að kenna meira og minna frá því að hann var 19 ára gamall. En heilsan bilaði og hann lést 13. janúar 2017.
Elsku Skarphéðinn vinur og svili, nú er komið að kveðjustund og þú farinn frá okkur langt fyrir aldur fram. En eigi má sköpum renna, og ég veit að þú ert kominn á góðan stað og laus frá þínum meinum. Hafðu þökk fyrir allt og allt.
mér horfin stund er kær.
Í minni mínu, klökk
er minning hrein og skær.
Þú gengur um gleðilönd,
Þér glampar sólin heið
og við herrans hönd
þú heldur fram á leið.
(Páll Janus Þórðarson.)
Við Gugga sendum innilegar samúðarkveðjur til Siggu, Konráðs, Elínar og annarra aðstandenda.
Hilmar og Guðbjörg.
Morgunblaðið laugardagurinn 28. janúar 2017.