Vorið 1934 flutti fjöl­skylda Harðar að Alviðru í Dýraf­irði. Þar naut hann bernsku- og æsku­ár­anna við fal­leg­an fjörðinn, næstyngst­ur í fjög­urra bræðra hópi.

Stutt var niður í fjöru og fylgst var með gróðri og dýra­lífi; hrogn­kelsi og sil­ung­ur veidd í net, róið á trillu­báti til hand­færa­veiða og synt í sjón­um á góðviðris­dög­um. Í háum, brött­um og klett­ótt­um fjöll­un­um sýndi sig fljótt hversu óhrædd­ur Hörður var við að taka áhættu, t.d. þegar sækja þurfti kind­ur í kletta. Hann fór ung­ur að vinna í vega- og bygg­inga­vinnu. Þar reyndi á mikla verklagni hans og færni við að skila góðu verki, sem hann ætíð gerði.

Vorið 1949 flutti fjöl­skyld­an og leigði jörðina Kalastaðakot í Hval­f­irði. Hörður vann í Ol­íu­stöðinni, málaði ol­íu­tanka og gekk í önn­ur verk.

Um haustið 1951 fluttu þau til Reykja­vík­ur. Hann fór að vinna í Stálsmiðjunni í Reykja­vík og lagði jafn­framt stund á nám í Iðnskól­an­um í Reykja­vík. Í Stálsmiðjunni kom hann að smíði á fyrsta stál­skip­inu á Íslandi, drátt­ar­bátn­um Magna sem var einnig sveins­stykki Harðar í plötu- og ket­il­smíði eða stál­skipa­smíði eins og fagið var seinna kallað. Hörður lauk iðnnámi þann 15. októ­ber 1954, fékk sveins­bréfið 20. nóv­em­ber 1956 og meist­ara­bréfið þann 17. fe­brú­ar 1960.

Að loknu námi í Stálsmiðjunni stofnaði Hörður fyr­ir­tækið Járn­ver og tók að sér rétt­ing­ar á bíl­um auk þess að smíða m.a. land­búnaðar­tæki og járn­hand­rið fyr­ir stiga og sval­ir.

Um haustið 1967 flutti hann til Sand­gerðis og stofnaði Vélsmiðju Harðar hf. sem seinna varð Skipa­smiðjan Hörður. Stærri smiðja var reist í Njarðvík auk tré­smiðju. Unnið var að hönn­un, ný­smíði, viðgerðum og end­ur­bygg­ingu á stál­skip­um auk fram­leiðslu á tog­hler­um sem voru seld­ir inn­an­lands og er­lend­is.

Fyrsta stál­skipið sem var smíðað hjá Vélsmiðjunni var Hamra­borg SH 222. Á þess­um tíma sat Hörður einnig í stjórn Fé­lags drátt­ar­brauta og skipa­smiða.

Eft­ir að mik­ill sam­drátt­ur varð í at­vinnu­grein­inni á landsvísu auk erfiðs efna­hags­ástands flutti Hörður aft­ur á höfuðborg­ar­svæðið og rak um tíma smiðju þar.

Upp úr miðjum 10. ára­tug síðustu ald­ar hélt hann til Úganda til að byggja upp fisk­vinnslu­hús við Vikt­oríu­vatn.

Eft­ir dvöl­ina í Afr­íku flutt­ist Hörður á bernsku­slóðir sín­ar og sett­ist að á Þing­eyri við Dýra­fjörð.

Þar tók hann að sér að teikna og smíða yf­ir­bygg­ingu á bát og vann auk þess að end­ur­bygg­ingu fyrsta björg­un­ar­skips Vest­fjarða, Maríu Júlíu. Hann hafði einnig þá framtíðar­sýn að efla mætti at­vinnu­lífið á svæðinu með bætt­um sam­göng­um og stóð fyr­ir und­ir­skrifta­söfn­un árið 2012 til að skora á stjórn­völd að hraða Dýra­fjarðargöng­um. Hann hafði þá sett sig í sam­band við er­lenda aðila sem höfðu áhuga á að fjár­festa í fram­leiðslu á fullunn­um fiskaf­urðum en settu sem skil­yrði að sam­göng­ur yrðu tryggðar árið um kring. Á þessu má sjá að Hörður var skap­andi og stór­huga allt til enda starfsævi sinn­ar.

Hann var hörkudug­leg­ur og ósér­hlíf­inn, hug­mynda­rík­ur og hag­ur. Vinn­an var hans líf og yndi.