Ingunn Jónsdóttir - Fædd 6. ágúst 1931 - Dáin 16. desember 2017 - Minning
Foreldrar hennar voru Kristín Sigríður Guðmundsdóttir, f. 16. apríl 1887, d. 20. ágúst 1951, og Jón Bergmann Jónsson, f. 2. febrúar 1893, d. 5. apríl 1981.
Systkini Ingunnar:
Sigurfljóð Jónsdóttir, f. 17. júní 1918, d. 5. júní 2011, Margrét Kristín, f. 2. september 1919, d. 16. apríl 2015, Þorleifur, f. 25. nóvember 1921, d. 12. apríl 2010, Jakob, f. 25. september 1923, d. 15. desember 1998, Guðmundur, f. 2. september 1925, d. 29. október 2010, Jón Arinbjörn, lést á fyrsta ári, Jón, f. 18. mars 1928, d. 26. nóvember 2008.
Fyrri eiginmaður Ingunnar var Sigurjón Jóhannesson, f. 31. mars 1930. Þau eignuðust einn son, Ægi f. 10. febrúar 1963, d. 12. júlí 1981.
Ingunn giftist 30. desember 1976 Oddi Jónssyni f. 28. júlí 1927, frá Gili í Dýrafirði, en hann lést 3. nóvember 1998. Foreldrar hans voru Valgerður Efemía Tómasdóttir og Jón Júlíus Sigurðsson.
Dætur Ingunnar og Odds;
1. Kristín Berglind, f. 22. maí 1969, eiginmaður hennar var Kristján Andri Guðjónsson, 26. ágúst 1967, þau skildu. Þeirra börn eru Ingunn Rós Kristjánsdóttir, f. 1998, Guðjón Andri Kristjánsson, f. 2001, og Oddrún Eva Kristjánsdóttir, f. 2001.
2. Valgerður Jóna Oddsdóttir, f. 22. maí 1969, eiginmaður hennar er Sævar Ari Finnbogason, f. 28. desember 1970. Þeirra börn eru Jóhanna Ingisól Sævarsdóttir, f. 2002, og Oddur Örn Sævarsson, f. 2003.
Ingunn ólst upp í Litla-Langadal á Skógarströnd og gekk í farskóla í sveitinni. Á átjánda aldursári stundaði hún nám í Héraðsskólanum á Laugarvatni. Ingunn flutti fljótlega eftir það til Reykjavíkur og vann m.a. á veitingastöðum og í þvottahúsi. Sumarið 1969 flutti hún að Gili í Dýrafirði og hóf búskap með Oddi. Ingunn sinnti húsmóðurstörfum ásamt búskapnum. Ingunn stundaði sauma- og prjónaskap og seldi um árabil lopapeysur og annað handverk. Hún vann mörg haust í Sláturhúsinu á Þingeyri og var virk í starfi Kvenfélagi Mýrahrepps. Síðustu 18 æviárin eftir að Oddur eiginmaður hennar lést bjó Ingunn á Ísafirði.
Ingunn verður jarðsungin frá Mýrakirkju við Dýrafjörð í dag, 30. desember 2017, og hefst athöfnin klukkan 14.
__________________________________________________________________________________
Minningarorð Kristínar Berglindar og Valgerðar Jónu Oddsdætra
Við viljum minnast móður okkar Ingunnar Jónsdóttur með nokkrum orðum.
Mamma fæddist og ólst upp í Litla-Langadal á Skógarströnd. Hún var yngst af átta systkinum og sagði okkur oft frá æsku sinni. Fannst okkur merkilegt hvað hún var minnug og gat lýst staðháttum og atburðum með nákvæmum hætti. Henni þótti afar vænt um æskustöðvar sínar og alltaf þegar hún átti leið suður lifnaði yfir henni þegar hún sá yfir Breiðafjörðinn. Hún hafði mikinn áhuga á ættfræði eins og öll hennar systkini. Góð vinátta var á milli þeirra systkina og því var það missir fyrir hana þegar þau féllu frá.
Mamma var listræn og það má segja að allt hafi leikið allt í höndunum á henni, hvort sem það var prjónaskapurinn, að sauma og hanna fatnað eða annað handverk. Þær voru ófáar flíkurnar sem hún hannaði, saumaði og prjónaði á fjölskylduna og ekki má gleyma fötunum sem hún gerði á allar dúkkurnar sem við systurnar áttum þegar við vorum litlar. Mamma var mjög umhyggjusöm og henni var umhugað um velferð annarra. Hún studdi okkur í einu og öllu og var sífellt að spyrja hvað hún geti gert fyrir okkur.
Mamma eignaðist Ægi með fyrri eiginmanni sínum og þegar Ægir var sex ára greindist hann með vöðvarýrnunarsjúkdóm. Sama ár byrjuðu þau mamma og pabbi, Oddur Jónsson, að búa saman á Gili í Dýrafirði. Hjónaband foreldra okkar var ástríkt og voru þau mjög samheldin. Ægir bróðir var bundinn hjólastól frá 12 ára aldri og lést aðeins 18 ára gamall. Þegar við hugsum til þess tíma þegar Ægir bróðir var á lífi og mamma annaðist hann dáumst við að dugnaði hennar. Þá var allur aðbúnaður ekki eins góður og er nú til dags. Mamma sá til þess að hann nyti menntunar, þó að hann hefði þurft að fara alla leið til Reykjavíkur í skóla. Þar lærði hann að lesa og naut sín í náminu, en foreldrum okkar þótti mikilvægt að við systkinin sæktum okkur menntun og nutum við bæði hvatningar og stuðnings til þess.
Í sveitinni á Gili sinnti hún heimilisstörfunum og tók þátt í bústörfum ásamt pabba. Sumarið var annatími og alltaf voru einhverjir krakkar í sveit á Gili. Mamma átti mikinn þátt í því hversu vel krökkunum leið vel í sveitinni, hún var þolinmóð og næm á líðan þeirra.
Mömmu leið alltaf vel í sveitinni á Gili, en eftir að faðir okkar dó, aðeins 71 árs, árið 1998 flutti hún á Ísafjörð en naut þess að dvelja á Gili yfir sumartímann og þegar færi gafst.
Hún naut sín í ömmuhlutverkinu og barnabörnin á Engjaveginum nutu góðs af nærveru hennar, þar sem hún bjó á neðri hæðinni. Einnig heimsótti hún barnabörnin sín í Hvalfirðinum reglulega.
Mamma var orðin 86 ára og gat séð um sig að öllu leyti, þar til í haust þegar hún veiktist og greindist með krabbamein og heilabilun.
Elsku mamma, það er skrítið að hugsa til þess að geta ekki hitt þig og átt góðar stundir með þér. Það verður tómlegt að vera í sveitinni án þín en þú munt lifa í hjörtum okkar.
Valgerður Jóna Oddsdætur.
__________________________________________________________
Minningarorð Kristjáns Andra Guðjónssonar
Þegar ég kynntist Kristínu B. Oddsdóttur frá Gili í Dýrafirði og hitti þá verðandi tengdaforeldra mína að Gili í nóvember 1987, ef mig misminnir ekki, var það mér mjög kært hve Oddur og Ingunn tóku mér vel.
Á Gili fann ég mjög vel þá góðu strauma er flæddu frá þessu góðu hjónum er þar bjuggu í frekar litlu húsi en með stór hjörtu. Að taka í spil við Odd var mikil og góð upplifun og að ná að sigra hann, ja, það var ekki auðvelt. Oddur féll frá haustið 1998 stuttu eftir að við Kristín eignuðumst okkar fyrsta barn, stúlku sem fæddist 1. ágúst 1998. Því miður fékk afi Oddur ekki mikið að kynnast henni.
Haustið 1999 flutti Ingunn svo í kjallarann til okkar Kristínar og bjó þar til 2014. Það að hafa Ingunni í kjallaranum var himnasending fyrir unga foreldra. Við nutum mikillar aðstoðar og einnig slíkrar visku við uppeldi barna okkar frá Ingunni að það verður aldrei fullþakkað. Þegar okkur Kristínu fæddust svo tvíburar í febrúar 2001, pilt og stúlku, var nóg að gera á stóru heimili. Eins og andvökunætur, þvottur og annað kom Ingunn oft og snúllaði yfir tvíburunum svo að örþreyttir foreldrar gætu hlaðið batteríin. Þegar ég missti bæði móður mína og ömmu mína undir jól 1999 má segja að Ingunn hafi tekið mig undir væng sinn og átt stóran þátt í því að koma mér yfir þann mikla og sára missi. Ég fór oft niður og leitaði ráða með hitt og þetta.
Eins og til dæmis slitin vinnuföt eða tölu vantaði á skyrtu, oft með litlum fyrirvara, og var því oftast reddað með það sama. Það er þannig að þegar þeir sem hverfa á braut sem manni eru kærir reikar hugurinn oft til þeirra góðu minninga sem samveran með viðkomandi skapaði og gerir mann vonandi að betri manni. Þannig virkaði Ingunn á mig sem ljósberi hins góða í þessum heimi. Kona sem sjaldnast bað um neitt en vildi allt fyrir alla gera.
Börnin okkar Kristínar munu geta yljað sér við góðar minningar um ömmu Ingunni í kjallaranum sem og börn Valgerðar og Sævars. Mestur er samt missir Kristínar og Valgerðar að móðir þeirra sé nú horfin á braut. En Ingunn er nú kominn á betri stað og hefur sér til halds og trausts Odd og Ægi. Ég votta þeim Kristínu, Valgerði, Sævari og öllum afkomendum Ingunnar, ættingjum, vinum og sveitungum í Dýrafirði innilegar samúðarkveðjur.